در مقايسه با عکاسي ديجيتال که ضبط تصوير به وسيله تغيير در پتانسيل الکتريکي خروجي از سلول‌هاي حساس به نور صورت مي‌گيرد، پيشوند آنالوگ به سيستم ضبط شيميايي تصوير که بدون وجود تغييرات الکتريکي است، اضافه شده است. در عکاسي آنالوگ، تصوير بر روي فيلمي که با استفاده از ژلاتين، نقره برميد بصورت امولسيون بر روي پايه فيلم تهيه شده، ثبت مي‌شود؛ ولي در دوربين عکاسي ديجيتال، سيگنال توليد شده از برخورد نور با صفحه حساس ضبط تصوير، توسط پردازشگر دوربين، ضبط و براي ارسال يا بازپخش آماده مي‌شود.
عکاسي کمک مي کند تا آدمي با فشردن يک دکمه جهان اطراف خود را ثبت کند. از نقطه نظر علمي، عکاسي يعني عمل ثبت نور از طريق الکترونيکي يا شيميايي. تنها از اين راه مي شود خاطره اي را در گذر زمان تثبيت کرد. شايد دليل علاقه ي فوق العاده زياد ما به اين هنر، اين باشد که هنگام عکس گرفتن براي يکبار هم که شده ما به زمان مسلط مي شويم. همين تسلط است که به ما قدرت مي دهد، قدرتي از نوع برتر که شايد بتوان آن را نوعي سفر در زمان تلقي کرد. هنگامي که شاتر را فشار مي دهيم زمان متوقف مي شود و اجازه مي دهد در آن لحظه غوطه ور شويم و از تمامي جزئيات آن لحظه لذت ببريم.

انواع سبک‌ها در عکاسي

تقسيم بندي سبک‌ها و ژانر‌هاي عکاسي کار مشکلي است به همين دليل هر عکاس را مي‌توان صاحب يک ژانر از عکاسي دانست.

عکاسي مفهومي – Conceptual

عکاسي مفهومي از جنبش هنر مفهومي در اواخر دهه 1960 ميلادي به وجود آمد عکاسي مفهومي سعي دارد آنچه در ذهن عکاس است را به تصوير بکشد و ذهن بيننده را به فکر وادار کند مانند عکس هاي سورريال (سبک سوررياليسم يا فرا واقع گرايي) عکاسي مفهومي يک فرم پيشرفته تر از ابراز احساسات هنرمندانه است که عکاسي را در زمره هنرهايي مانند نقاشي ، شعر ، موسيقي و … در مي آورد.عکس هاي همه سبک هاي عکاسي مي توانند در اين دسته قرار گيرند به شرطي که مفهومي خاص را به بيننده القا کنند.

عکاسي تبليغاتي

هدف اصلي در عکاسي تبليغاتي معرفي و فروش يک محصول است که در معرفي آن اغراق نيز ديده ميشود. عکس هاي تبلبيغاتي در جاهاي مختلف مانند بروشورها، مجلات تبليغاتي، فضاهاي شهري و مکانهايي از اين قبيل که براي فروش يک محصول استفاده ميشوند به کار ميرود.

عکاسي پرتره

عکس برداري از چهره انسان در ژانر عکاسي پرتره گنجانده ميشود. اين ژانر از عکاسي معمولا بين عکسان آماتور و حرفه اي بسيار رايج است

عکاسي هوايي

به طور کلي تصاويري که از بالا گرفته مي شوند، به عنوان عکاسي هوايي شناخته مي شوند. اولين عکس هوايي در سال 1858 توسط عکاس فرانسوي، Gaspar Felix Tournachon، گرفته شده است. او بعد از سه سال تلاش و آزمايش، توانست عکسي از منظره ي روستاي فرانسوي Petit-Becetre ، 80 متر بالاتر از زمين با استفاده از يک بالون هواي گرم، توليد کند.

عکاسي کوبيستي

در عکاسي کوبيستي از نوعي کلاژ بهره مي گيرند، درهم ريختن فضاي واقعي توسط چسباندن عکسهاي مختلف از زواياي مختلف صورت( در پرتره کوبيستي) و چيدمان تصويري با استفاده از عناصر غير همگون براي رسيدن به مفاهيم کوبيستي. همچون ديگر سبک هاي عکاسي نوعي ساختار شکني تصويري با کم و زياد کردن عناصر اصلي تصوير با اسلوب و ساختار کوبيسم در نقاشي، مي توان گفت فضاي پرسپکتيوي يا فضايي که از يک نقطه ديد واحد نمايان شده است.

عکاسى معمارى

امروزه عکاسى از بناها و سازه‌هاى معمارى طرفداران زيادى دارد. خوشبختانه پيدا کردن سوژه مناسب براى عکاسى هم کار سختى نيست. اگر نگاه خلاقي داشته باشيد، هرخيابان و هر ساختمان مي‌تواند سوژه بسيار جذاب براي عکاسي به‌شمار بيايد. لوکوربوزيه ، معمار سرشناس اهل سوئيس، درباره‌ي معماري جمله جالبي را بيان کرده‌است که مي‌توان با تکيه برآن به‌تعريف مشخصي درباره‌ي عکاسي معماري رسيد!
وي اظهار کرده است که: « من ترسيم‌کردن را به حرف‌زدن ترجيح مي‌دهم، زيرا ترسيم‌کردن سريع‌تر است و مجال کمتري براي دروغ‌گفتن باقي مي‌گذارد ».

عکاسي مستند

عکاسي مستند، نمايش دنياي واقعي است به وسيله‌ي عکاس که قصدش تحليل و تفهيم چيزي مهم به بيننده است. از آن‌جا که تعريف جهان‌شمولي درباره‌ي اين بخش مهم و پيچيده‌ي عکاسي وجود ندارد تا تمامي جنبه‌هاي آن را در بر گيرد, وجود تعاريف گوناگون را اجتناب‌ناپذير کرده است. تناقض بين ويژگي‌هايي که به عکس مستند نسبت داده مي ‌شود ممکن است ناشي از جديد بودن اين بخش از عکاسي باشد. چراکه اين نوع عکاسي از دهه‌ي 1930 به بعد ابداع شده و اين نام را به سياق آن دسته از فيلم‌هاي مستند که موضوع‌شان از پيش پرداخته نبود و به‌طور عمده زندگي افراد گمنام در مناطق دورافتاده را به تصوير مي‌ کشيد, بر اين نوع عکاسي نهادند. فيلم‌هاي مستند، بر خلاف فيلم‌هايي که ماجراهاي سير و سفر را به تصوير مي‌ کشيدند، با نگاهي تحليل‌گر به دنيا مي‌ نگريستند. چنين نگرشي گرچه از مدت‌ها قبل در بين عکاسان وجود داشته اما تا دهه‌ي 1930، اين نوع عکاسي به صورت عرصه‌اي خاص جايگاه و منزلتي نداشته است.

عکاسي مُد

اين نوع عکاسي به طور معمول براي فروش کالاهاي مختلف مورد استفاده قرار مي گيرد و عکاسي را با استفاده از زرق و برق محصول، به نمايش ميگذارد. در اين سبک، اساس آن لباس، انواع پوشاک ، لوازم تزييني و زيبايي هاي بصريِ انسان است. عکاسي مد از سبک هاي پرخرج ميباشد چرا که به تجهيزات و مُدل هاي حرفه اي و متعلقات آن نياز دارد و البته از سودآورترين انواع آن هم هست. در اين سبک عکاسي معمولا از لنزهايِ تِلِه (لنزهايي با زاويه ديد باريک براي فواصل دور) استفاده ميشود.گاهي در اين سبک از عکاسي تلاش بر اين است که علاوه بر تأکيد روي عناصر زيبايي، فضاي سياسي و اجتماعي هم نشان داده شود. يک عکاس مد بايد هميشه آماده باشد. در اين سبک عکاسي، مکان، نورپردازي، آرايش، سبک ها و مدل نقش مهمي ايفا مي کنند.

عکاسي فاين آرت

واژه عکاسي فاين آرت يا همان هنرهاي زيبا در بين هنرمندان عکاس، معروف به عکاسي خلاقانه و هنري است که اشاره به ديد خلاقانه هنرمند عکاس دارد.و معمولا در نمايشگاه‌ها و موزه‌ها در معرض ديد عموم مردم قرار مي‌گيرند